خانه اسکواش استان به ثمر نرسید

حدود دوازده سال پیش بود که دیواره‌های شیشه‌ای مجموعه ورزشی سجاد برای هر علاقه‌مندی که پا به آنجا می‌گذاشت، جلب توجه می‌کرد؛ دیواره‌های شیشه‌ای که جنب سالن خانه‌بسکتبال استان برای اسکواش‌بازانی که در ابتدای این مسیر راکت می‌زدند، به خانه امنی برای ورزش بدل شده بود؛ خانه‌ای که روباز بود و آفتاب تابستان، باران پاییز و برف زمستان آزارش می‌داد، اما روزگار ورزشکاران برای بازی در همان کورت به‌کام بود. دوازده سال از آن روز‌ها می‌گذرد و از خانه‌اسکواش استان خراسان‌رضوی بنری مانده و سالن سرپوشیده‌ای که نیمه‌تمام مانده است و گویا بنا ندارد به بهره‌برداری برسد.

تصمیمی که ۸ سال از آن می‌گذرد

دیواره شیشه‌ای و شفافیت شاید همه آن چیزی بود که بهانه تغییر شد؛ بهانه‌ای که بر اساس آن مسئولان وقت تصمیم گرفتند کورت سجاد را تعطیل کنند و با وعده ساختن خانه سرپوشیده اسکواش، ورزشکاران را به خانه بفرستند. حالا نزدیک هشت سال از آن وعده می‌گذرد. سال ۱۳۹۴ کلنگ خانه‌اسکواش جنب خانه‌بسکتبال استان در مجموعه ورزشی سجاد مشهد زده شد و تصور می‌شد خیلی سریع اسکواش‌بازان خراسانی دوباره در یکی از مجموعه‌های ورزشی محوری شهر، صاحب خانه و سرقفلی شوند، اما این اتفاق تا امروز عملی نشده است و گذری میدانی بر این مکان نشان می‌دهد که پروژه به‌طور کامل تعطیل است و مشخص نیست چه زمانی به بهره‌برداری می‌رسد.

قصه تکراری قفل‌ها و فنس‌ها

دماسنج دمای ۳۴ درجه سانتی‌گراد را نشان می‌دهد. قفل آهنی به بزرگی یک کف دست روی فنس‌های اطراف پروژه ساخت سالن اختصاصی اسکواش استان خراسان‌رضوی است. گردوغبار روی قفل نشان می‌دهد که مدت‌هاست کسی آن را باز نکرده است. این حکایت همیشه فنس‌ها و قفل‌های پروژه‌های ورزشی شهر است که هر روز با افزایش فزاینده تورم بیشتر و بیشتر به محاق فرو می‌رود و بعید است حالاحالا‌ها گشایشی در کارشان ایجاد شود؛ از سالن چندمنظوره ۶ هزارنفری در مجموعه ورزشی دهکده ثامن‌الائمه (ع) بگیرید تا همین خانه‌اسکواش استان.

دلسوزی برای سرمایه‌ای که می‌سوزد

مجید جلیلی، رئیس مشهدی سازمان لیگ فدراسیون اسکواش که سابقه ریاست هیئت استان و دبیری فدراسیون را هم در کارنامه دارد، درباره این سالن و گرهی که به کارش افتاده است، می‌گوید: این سرمایه‌ای است که متأسفانه دارد می‌سوزد و کسی به فکر آن نیست. از هشت‌سال پیش قرار است سالن افتتاح شود و با وجود پیشرفت فیزیکی ۸۰ درصدی، هنوز به‌علت بی‌پولی به بهره‌برداری نرسیده است. مشهد پارسال تیم ریلکسر را در لیگ دسته‌یک آقایان داشت و توانست به لیگ‌برتر برسد، اما متأسفانه به‌علت حمایت‌نکردن مسئولان و دلسردی اسپانسر، این تیم نه‌تن‌ها در لیگ‌برتر شرکت نکرد، بلکه اسپانسر هم از اسکواش رفت.

اعتبار ۱۰ میلیاردی بلای جان اسکواش

رئیس هیئت‌اسکواش خراسان‌رضوی که هنوز یکی‌دو ماه نیست بر مسند کار نشسته، معتقد است بی‌فکری مسئولان قبلی عامل این اتفاق است. محمود صادقی درباره این پروژه و مشکلاتش به شهرآراورزشی می‌گوید: همیشه وقتی طرح بزرگی می‌بینید، باید به فکر آخرش هم باشید. متأسفانه دوستان زمانی طرح بزرگ و بسیار خوبی برای خانه‌اسکواش دیدند، اما آن موقع فکر پولش را نکردند.

مدتی پیش با رئیس فدراسیون از این پروژه بازدید کردیم و بنا بر اذعان کارشناسان اداره‌‎کل، این پروژه برای تکمیل بخش عمرانی دست‌کم ۸ میلیارد دیگر نیاز دارد. ضمن اینکه هزینه چهار کورت که برای این سالن در نظر گرفته شده، دست‌کم ۲ میلیارد تومان است. صادقی تصریح می‌کند: طبقه همکف این سالن چهار کورت اسکواش دارد. طبقه دوم هفت‌هشت اتاق برای بخش اداره دارد و طبقه سوم هم به حالت خوابگاه برای ورزشکاران یا سالن بدن‌سازی در نظر گرفته شده است. مدیرکل اسبق قول داده بود امسال این پروژه به بهره‌برداری برسد، اما با این اوضاع بعید می‌دانم اتفاقی بیفتد.

رئیس هیئت‌اسکواش استان یادآور می‌شود: در بودجه امسال اداره‌کل ۴ میلیارد برای این سالن و ۲ میلیارد اوراق در نظر گرفته شده است که باز برای تکمیل کافی نیست. فقط سامانه گرمایش و سرمایش این سالن ۳ میلیارد تومان قیمت دارد. محمود صادقی اظهار می‌کند: طرحی ریخته شده است که با تورم هرساله تکمیلش سخت و سخت‌تر می‌شود. صادقی درحالی این حرف‌ها را مطرح می‌کند که بنا بر اظهارات خود او و دیگرشاهدان، این مجموعه پیشرفت فیزیکی ۸۰ درصدی دارد و عجیب است که هنوز بیش از ۱۰ میلیارد تومان برای آن اعتبار نیاز است!

اسکواش‌بازان چشم‌انتظار پایان چشم‌انتظاری

اسکواش مشهد فقط دو کورت در شهر دارد که می‌شود در آن تمرین کرد؛ یکی سالن اسکواش آستان‌قدس رضوی و دیگری کورت‌های اسکواش یکی از هتل‌های مشهور شهر؛ دو مجموعه‌ای که هیچ‌کدام متعلق به هیئت استان و اداره ورزش‌وجوانان نیست و ورزشکاران این رشته ورزشی برای استفاده از آن‌ها مسیر ساده‌ای در پیش ندارند. به عبارتی، این رشته ورزشی بدون زیرساخت‌های مناسب در مسیری نامناسب گام برمی‌دارد و کسی نمی‌داند قرار است چه اتفاقی برای آن بیفتد.